ما فریبکاران متبحری هستیم!

کارل گوستاو یونگ روان پزشک سوئیسی بخشی از روان را "سایه" نامیده است. 

سایه شامل همه آن ویژگی های شخصیتی ماست که سعی می کنیم آن را پنهان یا نفی کنیم. 

به عبارتی "سایه" آن جنبه های تاریکی را در بر دارد که باور داریم از نظر خویشان، دوستان و از همه مهم تر خود ما پذیرفتنی نیست. 

سایه را می توان به زیرزمین خانه تشبیه کرد. جایی تاریک که ما اشیاء و لوازم به درد نخور خود را در آن می ریزیم تا از دید ما پنهان باشد. 

این بخش از روان که در اعماق آگاهی ما دفن شده است، از دید ما و سایرین پنهان است. پیامی که از آن دریافت می شود، این است که: من خوب نیستم، من دوست داشتنی نیستم، "من بی ارزش هستم!" 

همه ما می ترسیم که به اعماق وجود خود نگاهی بیاندازیم تا مبادا با موجودی وحشتناک روبرو شویم که بار تمامی زشتی هایمان را به دوش می کشد.  

ترس از یافتن ویژگی های غیرقابل تحمل ما را بر آن می دارد که خود را در حالت غفلت و بی خبری قرار دهیم و از رویارویی با جنبه های غیر قابل تحمل درون خود اجتناب ورزیم. 

ما فریبکاران متبحری هستیم که خود و دیگران را می فریبیم و در این رفتار چنان خبره می شویم که یادمان می رود که وجود اصلی مان در پس نقاب پنهان شده است. 

سایه جنبه ای است که به جای فرار از آن باید با آن روبرو شویم و به جای سرکوب کردن آن باید آن را آشکار کرد، در آغوش گرفت و پذیرفت که این جنبه ها نیز به ما تعلق دارند. 

شناسایی سایه یعنی رویارویی با انگیزه ها و ویژگی های منفی که از آن بی خبریم. 

در رویارویی با این ویژگی هاست که آزاد می شویم تا وجود یکپارچه و شکوهمند خود را اعم از نیک و بد تجربه کنیم. تا هنگامی که به نقش بازی کردن، پنهان نمودن و فرافکنی آن چه در درون داریم ادامه دهید، آزاد و رها نخواهیم شد!